“Levo tempo rumiando arredor do tema da loucura, como materia prima para realizar un exo/ercicio audiovisual. Abrir unha pequena fiestra desde dentro a fóra dese mundo. Dar voz e que ma dean, escoitar a sufrintes, creativxs, amorosxs, axudar a botar para fóra e regar para dentro. O Laboratorio para min ten sido e está sendo unha sinerxia, unha expresión fermosa, unha flor de loto.

Eu quixen desenvolver no grupo unha atmósfera de posiblidades expresivas cinematográficas diferentes ao mainstream, as que valorei que resultaban máis inspiradoras ou provocadoras dentro dun marco global que sería o de falar en primeira persoa. Comentando anacos de filmes, propoñendo exercicios individuais que, cando de volta, viñan cargados dunha subxetividade que puxaba por saír. E saíu, a gallarón, nas curtametraxes que realizamos e no traballo escénico, quedando, Camila e máis eu, marabilladas ante esas voces creativas, honestas, espidas, hondas. E con moitas ganas de contarse.“